Lipa juraniana /Tilia x juraniana/ jest mieszańcem lipy węgierskiej z drobnolistną. Wyhodowana przez dr. Adama Wołka z Instytutu Gleboznawstwa w Puławach z nasion otrzymanych z Węgier - gdzie jest podstawową lipą pszczelarską. Drzewo wysokości do 30 m o gęstej, stożkowej koronie i sztywnych, wzniesionych gałęziach. 

Jest bardzo ładnie oblatywana przez pszczoły. Kwitnie po lipie drobnolistnej. Najlepiej z lip pszczelarskich znosi suszę i trudne warunki siedliskowe.Korona jest bardzo regularna . Pszczoły oblatują ją bardzo intensywnie. Nektar całkowicie wolny od toksyn.

Przygoda z pszczołami rozpoczęła się w 2013 roku. Od tamtej pory corocznie pasieka się rozwija i obecnie liczy 160 pni. Tak powstała Pasieka AGA – dział specjalny rolnictwa, założona przez Edwarda Fiłkowskiego którą prowadzi wspólnie z żoną Agnieszką i synem Łukaszem. Zajmujemy się pozyskiwaniem produktów pszczelich: miodów, pyłku, propolisu. Nasze miody cieszą się dużym powodzeniem wśród okolicznych mieszkańców.Ule rozmieszczone na sześci toczkach znajdują się na terenach powiatu pyrzyckiego i gryfińskiego, również na terenach Natura 2000 Puszczy Bukowej.

Hodowla

Od początku założenia pasieki szukaliśmy pszczoły która, spełniała by nasze kryteria, przede wszystkim zwracaliśmy uwagę na łagodność, miodność, małą skłonność do roiliwości. W naszych pracach hodowlanych w szczególności zwróciliśmy uwagę na rasy Buckfast oraz Sklenar. Pszczoły tych ras szybko osiągają dużą siłę na wiosenne pożytki, są łagodne i bardzo miodne. Szczególnie Buckfas wskazywał pożądane przez nas cechy i to właśnie na pracy z tą rasą, zdobyliśmy doświadczenie hodowlane, czego skutkiem było wpisanie Edwarda Fiłkowskiego na listę europejskich hodowców matek Bucfast. Corocznie wymieniamy 50% matek w rodzinach produkcyjnych. Jednak mamy w każdym sezonie do zaoferowania niedużą ilość matek unasiennionych naturalnie jak i matek reprodukcyjnych unasiennionych na wyspie jak i inseminowanych. Hodowla naszych matek opiera się na zasadach Brata Adama.

Nasza pasieka  w dniu 8.02.2019 została wpisana do rejestru Europejskiego Stowarzyszenia Hodowców Pszczoły Buckfast pod nr 100506. Rodowody naszych matek od 2018 roku znajdują się na Liscie Europejskich Hodowców Buckfast. TUTAJ. Więcej informacji na stronie www.buckfast-polska.pl

Pszczoła Sklenar

Od czterech latach hodujemy pszczoły Sklenar. Matki tej linii co roku kupujemy, od hodowców z Austrii, którzy posiadają oryginalny materiał linii Sklenar, której hodowlę zapoczątkował Gidio Sklenar. Jeden z naszych toczków zagospodarowaliśmy linią Sklenar H47, oraz Sklenar G10. Rodziny te wyróżnia; szybki wiosenny rozwój, łagodność oraz miodność. W naszej ofercie są matki nieunasiennione, unasiennione naturalinie oraz reprodukcyjne inseminowane. Więcej informacji na stronie www.sklenar.pl

Pasieka AGA w Irlandii

Nasza pasja sięga także poza granice naszego kraju. Posiadamy małą, rozwijającą się pasiekę w Irlandii prowadzoną przez Szymona. Irlandia jest jedną z największych na świecie enklaw pszczoły środkowoeuropejskiej Apis Mellifera Mellifera znaną również pod potoczna nazwą „ciemnej pszczoły”. Ponieważ kraj ten jest wyspą, mogła ona egzystować  stosunkowo długo bez ingerencji innych ras, które obecnie są sprowadzane z innych krajów i zagrażają czystości genowej tej pszczoły.

Na „Zielonej Wyspie” jesteśmy członkami Irlandzkiego stowarzyszenia na rzecz ochrony AMM  – NIHBS (The Native Irish Honey Bee Society) i będąc w zarządzie SLBKA Queen Rearing Group (South Laoise Beekepers Assotioation) zajmujemy się hodowlą tej pszczoły oraz matek. Szanując lokalne tradycyjne pszczelarstwo i historię rasy AMM bacznie przyglądamy się jej cechom. Wyróżnia ją dobra zimowla, wysoka higieniczność, odporność na choroby, loty na pożytki nawet w niedogodnych warunkach oraz mały pobór pokarmu. Ponadto trzeba pamiętać że jest to nasza rodzima pszczoła która, z biegiem czasu została wyparta z terenów Polski przez inne rasy a występowanie jej zostało ograniczone do hodowli zachowawczej.

Właściwości odżywcze miodu

Naturalny miód pszczeli jest produktem bardzo wartościowym, może być spożywany codziennie, profilaktycznie oraz wspomagająco gdy choroba nas dotknie. Dominujący udział cukrów prostych - glukozy i fruktozy decyduje o właściwościach wzmacniających miodu. Glukoza w przewodzie pokarmowym przechodzi bezpośrednio do krwi, może być wykorzystana jako pierwsze źródło energii. Natomiast fruktoza przechodzi do wątroby i po połączeniu w łańcuch glikogenu stanowi magazyn energii w ustroju. Miód można spożywać w każdej postaci jednak należy pamiętać, że nie powinno się go dodawać do napoi i potraw, których temperatura przekracza 42ºC. Dzięki znacznej koncentracji łatwo przyswajalnych jednocukrów, aminokwasów i mikroelementów, wspólne oddziaływanie składników miodu, poprawia sprawność procesów fizjologicznych organizmu człowieka, odbudowując siły fizyczne i psychiczne. Miód wpływa korzystnie na organizm w okresie rekonwalescencji i stanach wyczerpania fizycznego. Szczególnie dobrze na miód reagują dzieci. Tłumaczy się to energetycznym oddziaływaniem cukrów prostych oraz lepszym wykorzystaniem wapnia w ustroju.

Właściwości lecznicze miodu

     Miód posiada szereg właściwości leczniczych, polegające na bakteriostatycznym działaniu, hamującym rozwój bakterii w organizmie oraz posiada szerokie oddziaływanie farmakologiczne. Miód poprawia wydolność fizyczną, stymuluje pracę serca, wspomaga wytrzymałość. Jony metali zawarte w miodzie (żelazo, kobalt i mangan) stymulują produkcję czerwonych ciałek krwi. Miód poprawia obraz morfologiczny krwi. Cukry proste biorą udział w procesie detoksykacji chroniąc organizm przed działaniem zanieczyszczonego środowiska. Miód obniża toksyczne działanie alkoholu, nikotyny i innych używek. Miód działa antybakteryjnie, regenerująco oraz wzmacnia odporność organizmu. Spośród czynników biochemicznych odpowiedzialnych za przeciw drobnoustrojowe działanie miodu do najważniejszych należą enzymatyczne reakcje wywołane przez oksydazę glukozowa. Katalizuje ona utlenianie glukozy do kwasu glukonowego. W reakcji tej jako produkt uboczny powstaje nadtlenek wodoru - związek o silnych właściwościach przeciw drobnoustrojowych. Po rozcieńczeniu miodu wytwarzanie nadtlenku wzrasta. W miodzie występują niewielkie ilości związków flawonoidowych, w tym charakterystycznych dla propolisu, a także kwas benzoesowy i paraaminobenzoesowy, które nawet w niewielkich stężeniach wykazują działanie przeciw wielu drobnoustrojom. Miód jest stosowany z powodzeniem zapobiegawczo i leczniczo w bardzo wielu schorzeniach. Miód oddziałuje na układ immunologiczny człowieka, wpływając na odporność organizmu, podnosi jego siły obronne w stosunku do czynników chorobowych.

     Miód jako antybiotyk

         Miód charakteryzuje się wysoką aktywnością antybiotyczną. Hamuje bądź niszczy rozwój bakterii Gram-dodatnich, Gram-ujemnych, grzybów, wirusów, pierwotniaków, paciorkowców. Te cenne właściwości  zawdzięcza miód swemu składowi chemicznemu. Wysokie ciśnienie osmotyczne, kwaśny odczyn środowiska, obecność oksydazy glukozy, lizozymu, apidycyny, inhibiny to cechy nadające miodowi działanie antybiotyczne. Warto pamiętać, że aktywność antybiotyczna miodu wzrasta nawet do 200 razy gdy go rozcieńczymy z wodą. 

   Miód wielokwiatowy a zioła

     Ważny wpływ na jakość miodu mają zioła, zwłaszcza dziko rosnące. Najwięcej substancji leczniczych w roślinie ziołowej, znajduje się w okresie jej kwitnienia. Substancje te dostają się do nektaru kwiatowego. Stąd miody wielokwiatowy zawierają liczne leki roślinne.

Sposób systematycznego konsumowania miodu

     Szklankę napełnić do około 1/4 pojemności  przegotowaną wodą (temperatura wody nie może przekraczać 40;00st. C.) dodać łyżkę miodu. Przygotowany roztwór wody z miodem odstawić na około 10-12 godz. wypić go jest najkorzystniej rano na czczo na pół godziny przed śniadaniem. Przed wypiciem można dodać plasterek cytryny lub sok owocowy np. z aronii dla lepszego smaku. Jakie to ma znaczenie? Wśród substancji chemicznych odpowiedzialnych za antybiotyczne działanie miodu na organizm człowieka jest inhibina. Po rozcieńczeniu z wodą, glukoza zawarta w miodzie powoduje szybkie powstawanie  nadtlenku wodoru. Dlatego aktywność antybiotyczna miodu rozcieńczonego wodą jest wielokrotnie ( do 200 razy) większa od miodu nierozcieńczonego. Jest to bardzo ważny czynnik kuracji miodowej.

 Miód zamiast cukru – dlaczego?

Porównanie miodu z cukrem buraczanym

Wg H.Makowiczowej

W Polsce wysoki krzew lub małe drzewko (najwyższe osiągają 8 metrów), w ojczyźnie aralie bywają 15-metrowe.
   Aralie są całe kolczaste. Kolcami pokryte są nieliczne i bardzo grube pędy (jednoroczne mogą mieć ponad 2 cm średnicy), kolce wyrastają na ogonkach liściowych i - zwłaszcza u młodych roślin- na nerwach listków.
   Krzew do eksponowania. Aralie wspaniale prezentuje się na tle ściany lub na trawniku - metrowej długości liście skupione na końcach pędów tworzą imponujące parasole, nadają aralii egzotyczny, "palmowy" wygląd.
   Kwitnie późno, w sierpniu i wrześniu. Białe, bardzo nektarodajne kwiatki tworzą szerokie, płaskie kwiatostany.
   Jesienią liście aralii pięknie przebarwiają się na żółto.

Korkowiec amurski /Phellodendron amurense/

Wydajność miodowa: 200 kg/ha.

Kwitnienie: czerwiec

Opis: gatunek drzewa z rodziny rutowatych, pochodzący z wschodniej Rosji, północnych Chin, Korei, Mandżurii i Japonii. Jest uprawiany w wielu krajach Azji, Ameryki Północnej i Europy, również w Polsce. Korkowce amurskie w młodości rosną bardzo szybko, na żyznych i niezbyt suchych glebach osiągają 10-15 metrów wysokości przy takiej samej szerokości korony. Pień zwykle bywa krótki, pokryty grubą korowiną – źródło korka. Korkowce należą do rodziny rutowatych, intensywnie pachnie. Jego zapach, bardzo orzeźwiający odstrasza komary – właściwość nie do przecenienia w czerwcowe wieczory. Korkowce odznaczają się wybitnymi cechami pożytkowymi. Kwitnienie przypada w czerwcu zaraz po robinii i trwa 3 tygodnie!!. Cechą wyróżniająca korkowca są olbrzymie ilości nektaru jakie wydzielają kwiaty z tego względu są masowo oblatywane przez pszczoły. Jako ciekawostka warto wiedzieć, że jeden kwiat wydziela ilość nektaru równą 15 kwiatom akacji. Wydajność miodowa określona na 110 kg a pyłkowa 40kg. Kwitnienie korkowca w pełni wypełnia „dziure pożytkową” Owoce o średnicy 8-10 mm początkowo zielone, dojrzałe czarne, mają silny, terpentynowy zapach. Pozostają na drzewach do zimy, wtedy chętnie zjadają je ptaki.

Uprawa: Korkowcom amurskim nie są straszne "zimy stulecia" i 40-stopniowe mrozy, mogą natomiast ucierpieć od majowych przymrozków. Rośnie w dolinach rzek i pojedynczo w mieszanych lasach liściastych. Wymaga żyznych, głębokich, świeżych gleb. Najlepiej rośnie w pełnym oświetleniu, lecz znosi także niewielkie ocienienie. Liście wiosną rozwijają się późno, jesienią wcześnie opadają (krótki okres wegetacyjny). Odznacza się reguralną, obficie ulistnioną korona. Kwiaty bardzo miododajne. Owoce chętnie zjadane przez ptaki. To cenne i efektowne drzewo dla zadrzewień miejskich i osiedlowych. W parkach należy sadzić pojedynczo, blisko dróg, aby pokazać oryginalne ulistnienie i pokrój. Rozmnaża się z nasion wysiewanych wiosną po zimowej stratyfikacji.

Szanta zwyczajna (Marrubium vulgare L.)

Wydajność miodowa: 200-400 kg/ha.

Kwitnienie: od czerwca do sierpnia

Opis: Szanta gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Ma wiele nazw ludowych: krzecina (lubelskie), krzeszyna (podlaskie), gojnik (podkarpackie). Występuje w Europie, Ameryce Południowej, Afryce i Australii. W Polsce spotyka się ją jako roślinę dziko rosnącą na przydrożach, rumowiskach, pastwiskach, ubogich łąkach i polach. Szanta zwyczajna jest wieloletnią byliną, wysokości od 30 do 80 cm, o łodygach wzniesionych, gałęzistych w części górnej, czterokanciastych, pokrytych kutnerowym owłosieniem. Roślina posiada prosty, biały, drewniejący korzeń. Dolne liście są sercowatookrągławe, górne jajowate, wszystkie ogonkowe, naprzeciwległe, pomarszczone, brzegami grubo i nierówno ząbkowane. Górna powierzchnia liści jest ciemnozielona, dolna pokryta szarym kutnerem, co nadaje liściom kształt wełnisty. Liście mają charakterystyczny smak i zapach piżma, który zanika podczas suszenia.

Uprawa: Szanta jest rośliną średnio wymagającą odnośnie gleby. Odporna na mróz, toleruje szeroki zakres warunków klimatycznych. Warunki klimatyczne Polski są odpowiednie do jej uprawy, wskazane są gleby żyzne, średniozwięzłe, jednak odpowiednio wilgotne, o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego. Najbardziej przydatne są gleby płowe, brunatne, rędziny, czarne ziemie i lekkie mady. Szanta uprawiana jest najczęściej z nasion. Materiał siewny stanowią owoce suche – niełupki. Nasiona dojrzewają w końcu lipca lub na początku sierpnia. Zdolność kiełkowania nasiona zachowują przez 4 lata. Plantacje można zakładać przez siew nasion do gruntu lub siew na rozsadniku. Do gruntu wysiewa się szantę w kwietniu w rzędy, co 40 cm na głębokość 1 cm. W sprzyjających warunkach atmosferycznych nasiona kiełkują po dwóch tygodniach. Rozsadę wysadza się do gruntu, gdy ma już 2-3 pary liści. Wysadzając rozsadę w rozstawie 40 x 30 cm na 1 hektar potrzeba ok. 84 tys. sztuk. Na założenie plantacji potrzeba przy wysiewie do gruntu około 8 kg nasion na hektar, natomiast przy wysiewie do rozsadnika 3 kg.

Ożanka nierównoząbkowa (Teucrium scorodonia L.)

Wydajność miodowa: 700 kg/ha.

Kwitnienie: od lipca do września

Opis: gatunek wieloletniej rośliny z rodziny jasnotowatych, bylina. Roślina osiąga wysokość do 50 centymetrów i jest cała wełnisto owłosiona. Łodygę ma wzniesioną, czterokanciastą, liście ogonkowe, naprzeciwległe, jajowate, pomarszczone, ząbkowane lub karbowane. Kwiaty jasno żółte, w kątach małych przysadek, o jednostronnych kwiatostanach, kielichach rurkowato dzwonkowatych, dwuwargowych. Surowcem zielarskim jest ziele zawierające olejki eteryczne, gorycze, garbniki, flawonoidy, antrachinony i inne związki. Napary z ziela ożanki nierównoząbkowej mają działanie żółciopędne, ściągające, wiatropędne i przeciwreumatyczne. Zewnętrznie, stosowane są do przyspieszenia gojenia ran.Kwiaty żółte lub żółtawe, zebrane w jednostronne nibygrona. Rośnie w lasach i zaroślach w formie zdziczałej. Cała roślina ma słaby zapach czosnku.

Uprawa: Lubi stanowiska słoneczne lub w półcieniu, suche i ciepłe, glebę lekko kwaśną. Rośnie silnie, daje liczne rozłogi, rozmnaża się z samosiewu. Łatwa w uprawie i tolerancyjna co do stanowiska. Nasiona wysiewać wiosną wprost do gruntu. Można rozmnażać przez podział kępy, wczesną wiosną.

Rośliny jednoroczne w naszej pasiece